"We will remember you as the singer and the dancer

Onze eerste schoolweek zit erop, en ik ben blij dat het weekend is, want de schooldagen zijn echt slopend! Gelukkig door ervaringen die, hoewel af en toe zowel lichamelijk als geestelijk heel vermoeiend, ook heel mooi zijn. Gisterochtend en vanochtend hebben we bijvoorbeeld dansles gegeven aan de kinderen. Ze vonden het heel leuk en deden heel goed mee, iets waar ik superblij mee was, want normaal lijken ze wel een nauwelijks te ontwarren chaos. Ook hielden we vanmiddag een spelletjesuur. Het was ontzettend leuk om Annemaria Koekoek te spelen met een groepje lachende en gillende kinderen die allemaal op je af en praktisch in en over je rennen, en om touwtjespring- en hoelahoeptrucs te leren aan kinderen die vervolgens naar je toe komen: “Auntie! Auntie! Look, I can do it!” Maar als ze dat om de minuut met z’n tienen komen doen, en dan ook nog eens elkaars hoepels afpakken en elkaar bijna om de oren slaan met het touw, ben je aan het eind van de ochtend wel kapot.

Het serieuzere schoolwerk – wiskunde en Engels – zorgt er ook zowel voor dat je om 12:00 al in bed wilt gaan liggen, als dat je de kinderen een dikke knuffel wilt geven. Ik werk met een groepje van 4 kinderen en elk van hen heeft zijn eigen kwaliteiten en moeilijkheden. Clinton (die eergisteren trouwens in een zilverkleurig pak naar school kwam, en toen miste alleen nog een hoge hoed om het presidentsplaatje helemaal af te maken) is een slimme jongen en ik mag hem erg graag; wel brengt dat met zich mee dat hij al heel snel klaar is met zijn werk en zich gaat vervelen, dingen gaat voorzeggen aan de anderen, of zijn schrift onderkliedert met Superman en X-menfiguren. Fahrouk is niet dom, maar wel erg lui: hij gooit makkelijk de handdoek in de ring, en ook al heb ik in de loop van de week geloof ik wel een beetje geleerd daarmee om te gaan, toch ben ik aan hem meer tijd kwijt dan eigenlijk zou moeten. Rahham is ook niet dom, maar stottert erg, kan zich geloof ik überhaupt minder goed uitdrukken, en raakt geloof ik af en toe gefrustreerd omdat hij het niet denkt te snappen, waardoor hij soms heel moeilijk meekomt. Nasiba, het enige meisje, vind ik het lastigst. Ook haar mag ik heel graag, ze is volgens mij ook slim en pikt snel dingen op; in rekenen is ze de beste van iedereen, maar met lezen heeft ze een grote achterstand (ze zit nog maar net op deze school) en kan daarom eigenlijk niet met de anderen meekomen. Als ik vraag of het lukt, of waar ze aan wil werken, of überhaupt als ik iets vraag, kijkt ze me aan met grote ogen en knikt af en toe, of zegt gewoon iets. Daarom was ik heel blij vandaag toen ik haar de opdracht gaf zelf een verhaaltje te schrijven, en er een grote glimlach doorbrak: dat vond ze heel leuk om te doen, en hoewel ze moeite heeft met eenvoudige woorden, kwam ze die woorden vervolgens wel aan me vragen en zocht ze ze zelf op in de leesboekjes. Dat voelde een beetje als een persoonlijke overwinning; tot dan toe deed ze wel haar best, en wilde volgens mij echt graag leren, maar nu leek ze voor het eerst echt plezier te hebben in Engels. Sowieso, ook al was het ontzettend moeilijk, ik heb aan iedereen veel persoonlijke aandacht besteed en heb wel echt het gevoel dat ik ze iets heb bijgebracht. Al is het alleen al dat je 70 : 10 niet het meest effectief uitrekent door eerst 70 bolletjes te tekenen, en ze dan te verdelen over 10 hokjes (nu maar hopen dat ze het onthouden…).

In mijn gastgezin geldt eigenlijk hetzelfde, zij het op een heel andere manier: het kan heel leuk zijn, maar ook heel vermoeiend. De ouderen spreken alleen Dagbanli, waardoor ik ze ongeveer 80% van de tijd niet versta; en de kleintjes vinden me heel leuk, wat heel aandoenlijk is, maar ook vermoeiend, want ze rennen, rollen en schreeuwen voortdurend om me heen. Met mijn twee jongere zusjes en broertje heb ik wel heel erg leuk contact: we liggen samen onder de sterrenhemel, vertellen elkaar verhalen, en zingen steeds: “You can stay under my umbrella-ella-ella…” Ik zei tegen Azara: “When I go back, hopefully you will always remember me as the girl of the song.” En zij antwoorde: “We will remember you as the singer and the dancer!” Dat is op zich geen slechte nalatenschap, toch? ;)