Beestenboel

OMG! Dat vat vrij goed samen wat ik dacht toen ik een paar uur geleden het klaslokaal uitliep.Vandaag was onze eerste dag op ons werk. Ik begon de dag wel fris (voor zover je van fris kan spreken als je douche ook de plek is waar iedereen in de familie plast - maar mijn haar rook naar snoepbanaanjesshampoo, en dat is behoorlijk fris in vergelijking met hoe veel andere plekken hier ruiken), en het weer was heerlijk, want het was bewolkt en als Nederlandse in Ghana ben je dan heel blij. Maar verder was ik niet erg klaar voor een klas met schreeuwende kinderen, aangezien ik geen tijd had om thuis goed te ontbijten; en toen ik mijn brood tevoorschijn haalde op mijn werk, werd het opgegeten door een geit. Sowieso is brood hier nergens veilig; mijn familie heeft een huiskat die er constant op zit te azen. Het is blijkbaar haar favoriete eten, maar ze zit ook haast op mijn bord op het moment dat ik avondeet (ze heeft een naam die klinkt als 'Pies', maar ik vat het maar op als 'Peace'.) Naast Peace lopen er ook constant geiten en schapen door mijn compound, die trouwens niet eens van mijn gastvader zijn, maar gewoon binnen komen wandelen en aan het eind van de dag weer weg worden gejaagd.

Maar goed, mijn eerste werkdag dus. Omdat het officieel vakantie is op deze school, en het zomerprogramma nog niet is begonnen, hebben we op dit moment een groep van ongeveer 25 kinderen om mee te werken; dat moet kunnen, zou je denken, maar het zijn kinderen van allerlei leeftijden en niveaus, en "uberhaupt is het plan op dit moment dat er geen plan is. Dus wij komen daar binnen, en krijgen te horen - of eigenlijk krijgen we niet zoveel te horen, maar het lijkt hierop neer te komen - dat we aan een tafeltje kunnen gaan zitten en de kinderen iets kunnen gaan leren. We mogen zelf weten wat. Gelukkig liggen er allerlei schoolboeken op tafel, dus terwijl Manja zich ontfermt over de kleintjes, ga ik met drie jongens van rond de 9 aan de slag. Dat kost nog best wat moeite, niet zozeer omdat ze niet willen, maar vooral omdat ze enorm druk zijn en veel aan spelling en uitspraak nog niet onder de knie hebben. Na twee uur Engels pak ik er een wereldbol bij en stap over op geografie, omdat ze daar, als ik ze Afrika laat tekenen, totaal geen besef van blijken te hebben (Afrika wordt een soort ovaal met een stekel aan de linkerkant). Noord Amerika is China, Londen is een land, en van Australie hebben ze nog nooit gehoord. Als het 12 uur is ben ik doodmoe - hoe gaan we dat straks doen met klassen van 35 kinderen? Onze eerste prioriteit is nu een plan maken, omdat we er vanochtend maar wat op los hebben geimproviseerd.

Sowieso is heel veel hier heel anders, en erg wennen. Zo begin ik er langzamerhand van overtuigd te raken dat ik geen enkele man van boven de 12 moet vertrouwen. Namaawu raadde ons aan om altijd vriendelijk en vrolijk te blijven, maar niet ons nummer aan mannen te geven of in te gaan op uitnodigingen naar clubs. Maar die twee adviezen zijn haast onmogelijk om tegelijk op te volgen, want iedere jongen wil je nummer weten, je meenemen de stad in, of met je mee naar Nederland; zelfs mijn gastbroers beginnen hierover, en ik ben superblij dat ik Manja als excuus kan gebruiken voor zover het nachtelijke uitjes betreft: "Oh, but I have to speak with my friend about this first.."

Dit klinkt misschien allemaal niet heel enthousiast, maar ik heb absoluut een heel bijzondere tijd hier, in positieve zin. De kinderen zijn echt fantastisch, vooral mijn broertje en zusje Magit en Azara. Ze helpen je met alles en zijn enorm vrolijk, energiek en hartelijk. En de natuur is prachtig. Op weg naar ons werk rijden we langs stukken groen oerwoud en begroeiing met kleurrijke bloemen. Afgelopen zaterdag ging ik met de kinderen mais zaaien op het land van mijn gastvader. We hobbelden naar het veld in een kar die aan een motor was bevestigd, en waarin we voortdurend door en over elkaar heen werden geschud, terwijl de wind door ons haar suizde, tussen rode geploegde velden met groene Leeuwenkoning-achtige bomen en geen spoor van de Tamalese stads- en verkeersdrukte. Op het maisveld vertoonde mijn zusje Azara ook weer een mooi staaltje van de Tamalese 'laid back' mentaliteit: het zaaien deden we met onze blote voeten, en sowieso was het niet goed mogelijk om met sandalen op het land te lopen, dus die gingen uit, ook bij de allerkleinste kindjes, die een beetje over het veld hobbelden terwijl wij aan het zaaien waren. Maar dat ging niet heel systematisch, en opgeefment was het kleinste meisje een sandaal kwijt. Azara: "She lost her sandals! I lost mine too." Ik: "I think I lost mine too." Azara zei stoicijns: "Then a lot of us lost our sandals." En dat was alle aandacht die de verloren sandalen voorlopig waard waren. Aan het eind van de dag vonden we ze wel weer terug, gelukkig, want sandalen zijn hier behoorlijk essentieel.

Ik ben benieuwd wat de loop van de week ons gaat brengen, hopelijk iets soepeler verlopende lesdagen! Maar dat hebben we volgens mij geheel zelf in de hand, dus we gaan zo maar eens beginnen aan een lesplan.