Agaafjè!

Ticket: check. Visum: check. Vaccinaties: leerzame check, ik weet nu dat ik geen watje ben omdat ik naalden heel naar vind. Of dat toevallig iedereen om mij heen ook een watje is :) (ook dacht ik nu te weten dat naalden eigenlijk niet eens zo naar zijn, zolang je ze niet ziet, maar ik geloof dat ik dat inmiddels alweer vergeten ben). Engelse prentenboeken: check! Reisverzekering – voor één maand, gelukkig niet voor de 356 dagen die ik eerst per ongeluk had geboekt… –, woordenlijst Dagbanli – erg interessant, in deze lijst staan Afrikaanse zinnetjes, de Nederlandse vertaling, en het Afrikaanse antwoord, maar geen vertaling van het antwoord. Dus ik ga braaf overal op reageren met ‘Agaafjè’, maar heb geen idee wat ik dan precies zeg –, handboek “Ver reizen voor dummies”: hmm, non-check voor dat laatste, maar het zou wel een heel verstandige aankoop zijn…

Manja en ik gaan drie weken vrijwilligerswerk doen in Ghana, maar als je ons af en toe hoort, zou je denken dat we voor een jaar naar Mars vliegen. Het is ook wel even een stap voor twee mensen die nog nooit voet op niet-Europese bodem hebben gezet, laat staan voet in de hut van een traditioneel Ghanees gastgezin met vijftien kinderen en twee gastmoeders die beiden geen Engels spreken. We weten nog steeds niet echt wat ons te wachten staat. Behalve dat we waarschijnlijk drie huwelijksaanzoeken per dag krijgen (en iets zegt me dat ik daar geen ‘Agaafjè op moet antwoorden), en worden uitgelachen als we op tijd op ons vrijwilligerswerk komen (en dan dus maar niet op tijd moeten komen, liefst met het excuus: “Ja maar het regende!”).

Manja is een van de meest georganiseerde mensen die ik ken, gelukkig voor mij, want het reisverzekeringincident bewees maar weer eens dat ik organisatiegewijs – of eigenlijk: allesgewijs – nog wel eens in zeven sloten tegelijk loop. Waarschijnlijk raak ik de avond voor vertrek mijn paspoort kwijt, pak ik spitzen in plaats van slippers in, kom ik er in Accra achter dat ik mijn malariatabletten ben vergeten, vergeet ik ze sowieso in te nemen (ieder normaal mens zou ook verdwalen in de berg pillen, crèmes en sprays die ik mee heb :s) … etcetera etcetera. Ook erg geruststellend is dat er allerlei mensen zijn die denken dat ik doodga: mijn baas houdt er alvast rekening mee dat hij een andere projectassistent moet zoeken voor als ik word opgegeten door een leeuw, en mijn oma weet zeker dat ik verliefd, verkracht en vermoord word (verliefd worden is namelijk equivalent aan niet meer terugkomen. Don’t worry oma! :)). Geen zorgen voor de dag van morgen, denk ik dan, om me de Afrikaanse mentaliteit – of wat daarvoor doorgaat, volgens ons informatiepakket – maar vast eigen te maken. Mijn onderbuik kriebelt af en toe in spanning, maar ik verheug me vooral op allemaal mooie nieuwe ervaringen. Onze contactpersoon in Nederland begon al enthousiast lesplannen voor me te maken toen ze hoorde dat ik ballet en yoga doe, dus één ding is zeker: aan het eind van ons verblijf weten alle kinderen in Tamale wat een grand jeter is.