EPIC MOMENT!

Oké, ik had makkelijk een creatievere titel kunnen bedenken - daarvoor is er genoeg gebeurd - maar dit geeft domweg het beste weer hoe ik me vanochtend voelde, op 5416 meter hoogte, met gescheurde lippen, gevoelloze handen, besneeuwde toppen overal om me heen, en een bouwsel van stenen, informatieborden, en een gigantische hoeveelheid prayer flags, om het hoogste punt aan te geven van de Annapurna circuit trek.

Vóór dit epic moment plaatsvond, is er nog een heleboel meer gebeurd. Al meer dan een week geleden reisde ik af naar Jorpati (via Bhaktapur, waar ik interessante gesprekken had met een teashop eigenaar en een Nepalese jongen die zijn Nederlands op me wilde oefenen!). Daar zou ik foto's nemen in een centrum voor lichamelijk gehandicapte kinderen, om verslag te doen aan de Nederlandse zusterorganisatie hoe het ervoor stond na de aardbevingen. Dit was een super bijzondere ervaring. Na de eerste serie foto's vertrokken alle kinderen naar school, en toen nam één van de medewerkers me mee op haar rondje dagelijkse religieuze rituelen. Ze sprak alleen nagenoeg geen Engels, dus ik had geen idee wat we gingen doen. Ik hobbelde maar achter haar aan, en werd toen naar een heel mooi tempelcomplex gebracht, inclusief een tempel waar een boom omheen was gegroeid. Interessant detail: het bos waar we langs liepen, heeft gediend (zo las ik later in de Lonely Planet) als decor voor de film Little Buddha, die ik ooit bij levensbeschouwing moest kijken, en waarin Keanu Reeves Buddha speelt...

Toen de kinderen terug kwamen van school, nam een stel meisjes me mee naar hun slaapzaal, waar we vol enthousiasme bondden over films en muziek. Een van hen wilde supergraag Cups leren (ja, dat nummer uit Pitch Perfect dat in 100000 versies op youtube te vinden is), dus we hebben onze eigen versie gemaakt (die zeker youtube waardig is, maar die ik niet ga uploaden ;)). Ook vertelden twee meisjes me over de aardbevingen, op een heel luchtige en vrolijke manier, maar ook bleek uit hun verhalen wat een angstaanjagende ervaring het was geweest. Toen ik na die paar uur lachen, zingen en praten afscheid van de meiden nam, was dat met pijn in mn hart!

En toen was het alweer tijd voor het volgende avontuur. Na nog een bezoek aan de boeddhistische bedevaartsplaats Bodnath - inclusief een spontane bliksemrondleiding langs twee gompa's, ofwel kloosters, door een aardige Nepalees - ontmoette ik Deepen en Gonzalo in Kathmandu, vanwaar we vertrokken naar het stadje Besi Sahar om de Annapurna circuit trek te beginnen. In deze trek loop je een rondje langs/door een deel van de Himalaya. Maar het is wel een vrij heftig rondje, met steile beklimmingen, diepe afgronden, hevige kou, en het risico op hoogteziekte. De symptomen vond ik nogal creepy (iets met coma en dood op zn ergst!), maar ik heb het hoogste punt dus gehad en leef nog ;). En het was zwaar, maar bovenal prachtig! Overigens was een ander episch moment toen ik de film Everest zag, in een knusse projector hall in het dorpje Manang, op 3500m hoogte (en met de beeldkwaliteit die je op zo'n plek kunt verwachten, maar we kregen er wél popcorn bij!)

Tot slot heb ik mijn reisschema alweer veranderd: in plaats van het hele stuk te lopen, neem ik over drie dagen de jeep en bus naar Pokhara, om daar tóch te doen wat ik in beginsel eigenlijk van plan was: een paar dagen yoga. Dan terug naar Pramila, nog één of twee dagen Kathmandu, en dan alweer: back home...!

PS Geleerd deze reis: leuk zo'n grote backpack, maar uiteindelijk past alles wat je nodig hebt in één rugzak. Uitdaging voor de volgende keer :)