Een geit onder mn bed, en andere verrassingen

Oké, de titel is een beetje misleidend: er zat nog een vloer tussen de geit en mijn bed. Maar het minihuisje waar ik de eerste vijf dagen verbleef, was met zn ca. 16 vierkante meter en twee verdiepinkjes keuken, woonkamer, stal, en slaapplaats voor 5 tot 8 mensen, en dus twee geiten. Geen warm of stromend water, het toilet was een gat in de grond, en de elektriciteit viel om de haverklap uit. En het was fantastisch!!

Ik kan niet beschrijven hoe blij ik ben dat ik, na een lange reis (inclusief een nachtelijke vlucht naar Kathmandu, waar ik het enige blanke meisje was tussen drie Duits klinkende kerels, drie Aziatische vrouwen, en ruim honderd getinte onverstaanbare mannen) aankwam op Pramila's ecofarm, in het kleine bergdorpje Gadgade, met uitzicht op de Himalaya (Langtang). Pramila is de allerallerliefste gastvrouw die je je kunt wensen. Ze lacht altijd, zingt John Denver en Bob Dylan, en schrijft Nepalese liedjes over lieve kinderen die hun huiswerk niet maken omdat ze de hele dag voor de tv zitten. Ook is ze bezig een project op te zetten om alleenstaande vrouwen te steunen. Shanta is één van die vrouwen. Ze woont bij Pramila, is het soort persoon dat je het allerbeste in de wereld gunt, en ondanks onze gebrekkige Engelse communicatie is ze echt als een vriendin gaan voelen. Hoewel deze twee vrouwen superhard werken, was het levenstempo op de ecofarm enorm relaxt. Mijn grootste accomplishments waren ukulele leren spelen (want ja, Pramila had een ukulele en een soort accordeon), en de kinderen op het lokale schooltje canon leren zingen (haha en daar was ik serieus trots op, want eerst snapten ze er niets van en het vergde de nodige improvisatie).

Zoals de meesten van jullie weten, was ik van plan om hier twee weken te blijven, en daarna naar Lumbhini en/of Ilam te gaan en/of yoga te gaan doen in Kathmandu). Geen van dat alles (sorry Danny, sorry Pim :(). Op de ecofarm was een Spaanse jongen die de Annapurna Circuit trek wilde doen. Pramila haalde haar zoon Dipen - die overigens nog nooit een voet in de Himalaya heeft gezet - over om zn gids te zijn. En toen dacht ik: ik wil ook! Ik heb geen idee of dit een goed idee is, want ik ben dus totaal onvoorbereid (om je een idee te geven - niet dat ikecht een idee heb dus, maar -: deze trek wordt door de Lonely Planet in één adem genoemd mt de Everest Base Camp Trek, en gaat bijna even hoog (5416m)). Verder zit ik on a tight schedule, want de trek duurt 15 dagen, ik moet mn vliegtuig halen, en de verkeerssituatie in Nepal is momenteel belabberd (lang politiek verhaal, wat erop neerkomt dat er veel minder vervoer is voor veel meer geld). Maar oh well, yolo en zo! Het wordt een avontuur ;).

Over twee dagen ontmoet ik Gonzalo en Dipen dus in Kathmandu, voor de trek. Maar eerst ben ik, na een mooie, chaotische, van een mix van pech en geluk aan elkaar hangende reisdag, a aangenomen in Jokarti, waar ik after-the-earthquake-foto's neem van een centrum voor gehandicapte kinderen voor stichting Helping Hands 4 Smiling Faces. Ik verblijf bij een gastvrije familie in een kast van een huis, een compleet andere wereld dan bij Pramila. Een stuk luxer, maar ik mis dat kleine roze back-to-basics berghuisje!

Conclusie na een week Nepal: een maand is veeeel te kort!!

PS Voor wie zich afvraagt hoe het hier staat na de aardbevingen: je ziet zeker de sporen in de vorm van ruines en heropbouw (Bhaktapur was even slikken...) maar overal waar ik was, leek het dagelijks leven weer redelijk goed opgepakt.
PPS Renée, godzijdank voor die Lonely Planet! Ik moet wel bekennen dat Dipen en Gonzalo hem in een onbewaakt ogenblik misbruikt hebben :( maar met potlood dus ik gum het weer uit!! (er staat bij Bhaktapur nu 'SKINNY' en 'its dissappeared' met een hele rare smiley...)