Toch een blog :)
Blijf op de hoogte en volg Erle
18 Januari 2014 | Indonesië, Sukabumi
Lieve allemaal! Toch een blog, hoewel ik dat helemaal niet van plan was, en al helemaal niet om een blog op mijn telefoon te schrijven (een fatsoenlijk Internet café vinden kostte teveel moeite hier in de hectische mierenhoop die de stad sukabumi voorstelt, dus ik zit nu op de wifi van het Indonesische equivalent van de coffee company). Ik heb geen idee wat er allemaal gaande eis in Nederland want ik hou me welnetjes aan mijn voornemen om drie weken geen mail en Facebook te checken, maar het ishier zo geweldig dat ik dat toch even wil delen :D.
Ik werk dus op het wildlife centrum bij het kleine dorpje cikananga, midden in de indonesisxhe jungle. Dit centrum werkt samen met de overheid om wilde dieren die in de illegale handel zijn terecht gekomen of anderszins verwaarloosd zijn (zo is er het verhaal van hunny de sunbear die uit een chinees restaurant is gered waar ze in de soep zou belanden). De dieren in het centrum worden gerehabiliteerd met het doel ze weer in het wild uit te zetten,maar als dat om de een of andere reden niet gaat lukken, krijgen ze er een permanent verblijf. Er zijn ontzettend veel soorten dieren: otters, orang oeyans, makaken,krokodillen, allerlei vogels, nog meer apen etc. etc. En mijn taak is om ze te voeden en hun verblijf schoon te houden. Ofwel: Ik hak boomtakken af met een machete, vang vissen met mijn blote handen voor het turtle aquarium (het helpt dat ze in een emmer zitten ;)), steek mijn arm om de kooi van giftige slowlorissen (soort kruising tussen een aap, knaagdiertje en mini beer met enorme ogen, zoek een foto op internet want ze zijn SUPER schattig, maar dus wel gemeen giftig) en vervoer neushoornvogels op takken van kooi naar kooi. Alle dieren zijn geweldig en hebben echt hun eigen karakter, zo is er Mokky, een mislukte makaak (dat wil zeggen, er is iets genetisch mis waardoor hij eruit ziet als een Perzische kat; en beady, de bovengenoemde neushoornvogel, die nu als puber zichzelf moet leren vliegen maar vooral de hele tijd grumpy in zijn vlieg hok zit en me aanstaart en zich af en toe een avocado door de strot laat duwen, maar meestal niet; en dodo, de rreusachtig grote en reusachtig vriendelijke orang oetan, die een oogje op me heeft (letterlijk) en dus met zijn enorme lippen banaan na banaan door tralies duwt en dan moet ik ze voor hem pellen en hem voeren. Zijn vrouwtje noni, een chagrijnige ouwe taart, wordt vervolgens jaloers, en op een gegeven moment pakte ze een stok en probeerde me Door de tralies heen daarmee weg te duwen. En dan nog de kat Mr Mais (en dus niet Mice, zoals ik logischerwijze eerst dacht) die zo heet omdat hij mais heel lekker vindt (maar eigenlijk alles eet) en tijdens je werk naar je toekomt en maaaauwikwilaandachtmaaaauw doet, en zich dan op je schoot op klauwt en zijn kop in je arm nestelt. Kortom, het is wel keihard werken, maar fantastisch.
En dan de mensen. De helft bestaat uit kleine bruine Indonesische animal keepers, mannen Russen de 20 en 40 jaar die roken als ketters, overal hard om morgen lachen (vooral Pak Allen, die ongeveer twee woorden engels spreekt), en heel aardig zijn. De ander helft bestaat Uit de staf en vrijwilligers, een gemengd gezelschap van Duitsers, fransen en Nederlanders. Inmiddels heb Ik mijn plaatsje gevonden in de groep (het helpt dat ik altijd loop te zingen :) met zoals keeper Koncleng trouwens, alleen zingt hij heel hoog en heel vals, wat het alleen maar leuker maakt; h dus gisteren verlichtten we het schoonmaakwerk
Door in koor adele te kwelen, van wie hij de hele cd op zn telefoon heeft). S avonds spelen we kaart en leren we elkaar beter kennen, en er zitten hele fijne mensen bij. Wie absoluut vermelding verdient is willemijn. Zij is in praktijk de persoon die het centrum runt: een Nederlandse van rond de dertig denk ik, en er zijn weinig mensen die ik in mijn leven heb ontmoet voor wie ik zoveel respect heb. Ze is kalm en heeft een soort aandachtige manier van doen, is vriendelijk voor iedereen, en houdt overduidelijk met heel haar hart van oalle diëten hier en werkt zich helemaal voor ze uit de naad. Het centrum heeft weinig geld en ook te kampen met lastige wetgeving, maar ik hoop voor haar en alle anderen die hier hard aan haar (en hun eigen) droom werken dat ze hun werk kunnen blijven doorzetten en kunnen blijven groeien.
En tot slot: Ik besefte het weer tijdens de land autorit Door de heuvels naar sukabumi: de natuur is prachtig. Ik heb daar absoluut mijn hart aan verloren en kom hier zeker ooit nog terug!
Tot over 2 weken!!
Ik werk dus op het wildlife centrum bij het kleine dorpje cikananga, midden in de indonesisxhe jungle. Dit centrum werkt samen met de overheid om wilde dieren die in de illegale handel zijn terecht gekomen of anderszins verwaarloosd zijn (zo is er het verhaal van hunny de sunbear die uit een chinees restaurant is gered waar ze in de soep zou belanden). De dieren in het centrum worden gerehabiliteerd met het doel ze weer in het wild uit te zetten,maar als dat om de een of andere reden niet gaat lukken, krijgen ze er een permanent verblijf. Er zijn ontzettend veel soorten dieren: otters, orang oeyans, makaken,krokodillen, allerlei vogels, nog meer apen etc. etc. En mijn taak is om ze te voeden en hun verblijf schoon te houden. Ofwel: Ik hak boomtakken af met een machete, vang vissen met mijn blote handen voor het turtle aquarium (het helpt dat ze in een emmer zitten ;)), steek mijn arm om de kooi van giftige slowlorissen (soort kruising tussen een aap, knaagdiertje en mini beer met enorme ogen, zoek een foto op internet want ze zijn SUPER schattig, maar dus wel gemeen giftig) en vervoer neushoornvogels op takken van kooi naar kooi. Alle dieren zijn geweldig en hebben echt hun eigen karakter, zo is er Mokky, een mislukte makaak (dat wil zeggen, er is iets genetisch mis waardoor hij eruit ziet als een Perzische kat; en beady, de bovengenoemde neushoornvogel, die nu als puber zichzelf moet leren vliegen maar vooral de hele tijd grumpy in zijn vlieg hok zit en me aanstaart en zich af en toe een avocado door de strot laat duwen, maar meestal niet; en dodo, de rreusachtig grote en reusachtig vriendelijke orang oetan, die een oogje op me heeft (letterlijk) en dus met zijn enorme lippen banaan na banaan door tralies duwt en dan moet ik ze voor hem pellen en hem voeren. Zijn vrouwtje noni, een chagrijnige ouwe taart, wordt vervolgens jaloers, en op een gegeven moment pakte ze een stok en probeerde me Door de tralies heen daarmee weg te duwen. En dan nog de kat Mr Mais (en dus niet Mice, zoals ik logischerwijze eerst dacht) die zo heet omdat hij mais heel lekker vindt (maar eigenlijk alles eet) en tijdens je werk naar je toekomt en maaaauwikwilaandachtmaaaauw doet, en zich dan op je schoot op klauwt en zijn kop in je arm nestelt. Kortom, het is wel keihard werken, maar fantastisch.
En dan de mensen. De helft bestaat uit kleine bruine Indonesische animal keepers, mannen Russen de 20 en 40 jaar die roken als ketters, overal hard om morgen lachen (vooral Pak Allen, die ongeveer twee woorden engels spreekt), en heel aardig zijn. De ander helft bestaat Uit de staf en vrijwilligers, een gemengd gezelschap van Duitsers, fransen en Nederlanders. Inmiddels heb Ik mijn plaatsje gevonden in de groep (het helpt dat ik altijd loop te zingen :) met zoals keeper Koncleng trouwens, alleen zingt hij heel hoog en heel vals, wat het alleen maar leuker maakt; h dus gisteren verlichtten we het schoonmaakwerk
Door in koor adele te kwelen, van wie hij de hele cd op zn telefoon heeft). S avonds spelen we kaart en leren we elkaar beter kennen, en er zitten hele fijne mensen bij. Wie absoluut vermelding verdient is willemijn. Zij is in praktijk de persoon die het centrum runt: een Nederlandse van rond de dertig denk ik, en er zijn weinig mensen die ik in mijn leven heb ontmoet voor wie ik zoveel respect heb. Ze is kalm en heeft een soort aandachtige manier van doen, is vriendelijk voor iedereen, en houdt overduidelijk met heel haar hart van oalle diëten hier en werkt zich helemaal voor ze uit de naad. Het centrum heeft weinig geld en ook te kampen met lastige wetgeving, maar ik hoop voor haar en alle anderen die hier hard aan haar (en hun eigen) droom werken dat ze hun werk kunnen blijven doorzetten en kunnen blijven groeien.
En tot slot: Ik besefte het weer tijdens de land autorit Door de heuvels naar sukabumi: de natuur is prachtig. Ik heb daar absoluut mijn hart aan verloren en kom hier zeker ooit nog terug!
Tot over 2 weken!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley